तीच म्हजी मीठाकणी…!

0


म्हज्या दरेका स्वासाक, म्हज्या काळजाक घट्ट वेंग मारून बसलां तें दुदांतले साकरे वरी म्हजे जीणेंत विरगळ्ळां तें… माधवीचेर बरोवंक बसतां पूण ताचेर कितें बरोवं? कशें बरोवं? हेंच समजना. ताच्यो कितल्योश्योच यादी मनांत आंदाळ्योगुंदाळ्य़ो काडूंक लागतात. पूण बरोवप कशें हेंच समजना म्हाका. अशें कितलेंशें तें खबर आसा म्हाका?

एकाद्र्या हिमनगाचें इल्लेशें तोंक वयर दिसता ताचेवेल्यान हिमनग केदो आसत हाचो अदमास काडूं येता व्हय? म्हाका तें दिसलां तें अश्या एकाद्र्या हिमनगाच्या तोंकावरी. इल्लेशें. पूण तरीय लेगीत ताणें म्हजी जीण व्यापून उडयली. पुरायेन..

ताची वळख जाली ती चित्रंगीच्या १९९३ वर्साच्या ताणें बरयल्ल्या ‘लग्नाउपरांत हांवें नांव बदलूंक ना’ ह्या लेखांतल्यान. तो लेख वाचून हांव ताच्या मोगांत पडलें. आजून लेगीत तो अंक हांवें सांबाळून दवरला आनी मदीं मदीं ताची खूब याद येता तेन्ना हांव ताचो तो लेख वाचतां. ते उपरांत १९९५ वर्सा हांवें गोंय विद्यापिठांत एम. ए करपाखातीर कोंकणी विभागांत प्रवेश घेतलो आनी माधवी म्हजी टिचर म्हूण म्हाका थंय मेळ्ळें. ताचें निर्मळ मन, ऋजू सभाव, ताचें उलोवप, वागप आनी मदीं मदींच खुक्क करून हांसप म्हाका इतलें आव़डटालें म्हूण सांगू.

खरें सांगपाचें जाल्यार माधवी म्हजी टिचर अशें म्हाका केन्ना दिसलेंच ना. आमची इश्टागत केन्ना जाली, म्हाका लेगीत कळ्ळें ना. हेरांवरी ताका मॅडम वा टिचर अशें म्हणिनासतना हांवें सरळ माधवी म्हणपाक सुरवात केली. एम. ए. चीं दोन वर्सां सोंपलीं आनी ताचे कडलो संपर्क उणो जालो. पूण तरीलेगीत फोनाचेर अदीं मदीं उलोवप चालू आशिल्लें. ताणें फाटीक लागून जागाखातीर कविता घेतल्यो म्हजेकडल्यान आनी ताका ना म्हणप म्हाका शक्य जालें ना. केन्नाय मेळटकच वा फोन करतकच ताणें सदांच ‘जागाखातीर कथा दी म्हण सांग गो जोगाक’ अशें सांगप हें सदचेंच जाल्लें.

जाग म्हळ्यार ताचे खातीर फकत एक अंक न्हय तर सर्वस्व कशें, एक पॅशन कशें आशिल्लें. हाकाच लागून बरें ना म्हूण मुंबय गेल्लेकडेन लेगीत तें फकत जागाविशींच चिंततालें. हांव आनी प्रशांती ताका मेळपाक मुंबय वचपाखातीर भायर सरलीं तेन्ना ताका कितें हाडूं काय विचारपाक फोन केलो तेन्ना लेगीत ताणें जागाचीं प्रुफां आनी जोगाकडल्यान एक कथा हाड म्हूण सांगलें. धन्य तें.. थंय रावून आपल्या दुयेंसाकडेन झगडटना आनी उपचारांच्या त्या सगळ्या त्रासांतल्यान वता आसतना लेगीत ताणें जागाचो दिवाळी-नातलांचो अंक प्रसिद्ध केलो. हें फकत तेंच करूंक शकता. हेर कोणाकूच तें शक्य जावंचें नाशिल्लें. खर कोंकणी निश्ठेक लागूनच तें हें करूंक पावलें.

माधवी बरें ना आनी ताका मुंबय व्हेलां हें कळ्ळें आनी हांव हाल्लें. ताका फोन करून उलोवपाचो धीर जायनाशिल्लो. एक दीस ताचोच फोन आयलो. ताचो तो सदचोच शांत, म्होवाळ आवाज आयकून जिवाक खरेंच बरें दिसलें. ताका मेळपाक हांव आनी प्रशांती थंय पावलीं. दारावयली बेल मारली आनी सुषमान दार उगडलें. फाटल्यान माधवी. ल्हान भुरग्यावरी ‘आयलीं’ म्हूण खोशयेन दोनूय हात पसरून थंयचे थंयच एक ल्हान उडकी मारिल्लेवरी केलें ताणें. ताका जाल्लो उपाट आनंद ताच्या चेऱ्यार दिसतालो. कितलें उचांबळीत जाल्लें तें. ताचे भितरलें हें ल्हान भुरगें अशा आकांताच्या दुयेंसा वेळार लेगीत ताणें सांबाळून दवरिल्लें. सदां रातचो हिचकॉक पळयलेबगर न्हिदप ना हो ताचो नेम. कितली उमळशीक आसताली ताका तो पळोवपाची. एका ल्हान भुरग्यावरीच दिसतालें तें म्हाका सदांच.

ताचे सांगाता रावपाखातीर म्हूण हांव एक सप्तकभर मुंबय उरलें आनी त्यावेळार ताची खर कोंकणी निश्ठा हांवें पळयली. जिवाक कितलेंय बरें नासलें तरी लेगीत जाता तशीं, जाता तेन्ना ताणें जागाच्या लेखांचीं प्रुफां तपासचीं, कोणाकोणाक फोन करून लेख मागोवचे, स्वता बसून लेख बरोवचे आनी पुस्तकां वाचचीं. आपल्या आकांताळ्या दुयेंसाचो मातलेगीत उल्लेख ताच्या उलोवपांत केन्ना आयलो ना. कोंकणींत कसलीं पुस्तकां येवं येतात, संशोधन जावं येता हे आनी असलेच विशय सदांच ताच्या उलोवपांत येताले. सोंसूंक जायना अशी वेदना लेगीत तें हांसत्या मुखान सोंसतालें. तितलो वेळ ओगी पडून रावतालें आनी मातशें बरें दिसलें काय मागीर खंयच्या खंयच्या विशयांचेर उलयतालें. ताका चड चिंता जागाचीच.. ‘जाग बंद करचो पडल्यार जाता पूण ओगीच कोणाकूय तो चलोवंक दिवंचें ना’ हें ताणें म्हाका कितलेशेच फावट सांगलें. कांय दिसांखातीर गोंयां गेल्यार जाता अशें दोतोरान ताका सांगलें तेन्ना लेगीत ‘आतां वचून पयलीं जागाचें मातशें ‘जाग्या’र घालतां’ अशीं उतरां ताच्या तोंडांतल्यान आयलीं आनी ताचें ‘जाग’ प्रेम म्हाका खऱ्यांनीच अजापीत करून गेलें. खरेंच, ताचे सारकें तेंच.. एकमेवाद्वितीय.. खंयच्यान हाडली ताणें ही सकारात्मकताय ताकाच खबर.

पयलेच फावट चोवीसूय वरां हांव ताचे सांगाता आशिल्लें. केन्ना केन्ना ताच्या काळजांतले उमाळे उकते जाताले. जागाची पटी कोण भरिनात ही खंत. लेख वेळार दिनात ही खंत. पूण आपलें दुयेंस आनी वेदना हेविशीं मात तें केन्नाच उलयलें ना. ताच्या जाग्यार आनीक कोणूय आसल्यार पयलींच भंयान अर्दो काबार जावपाचो. पूण तें मात खरेंच धीरवान. ज्या कणखरपणान, धैर्यान ह्या दुयेंसाक ताणें तोंड दिलें ताका तोड ना. झुजामळार झुजपी जवानांवरीच ताची ही लडाय आशिल्ली. ह्या ताच्या धैर्याखातीर ताका सलाम.. ही लडाय तें जिखलां अशेंच हांव मानतां.

ताचीं सपनां तेंच आमचेकडल्यान पुराय़ करून घेतलें हाचेर म्हजो विस्वास आसा. कारण म्हजेखातीर माधवी आयज लेगीत आसा. म्हज्या मनांत, काळजांत तर तें आसाच. म्हज्या स्वासांत लेगीत आसा आनी निमण्या स्वासामेरेन उरतलें.

ताचे विणें जीण अळणी
तीच म्हजी मीठाकणी…

© सुनेत्रा जोग

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here